کوه پیمایی یا کوه نوردی فعالیتی است که هر کسی با دید متفاوتی به آن می نگرد. بعضی ها به عنوان تفریح به آن نگاه می کنند ، بعضی ها به عنوان یک ورزش سالم و عده ای دیگر به عنوان یک ماجراجویی خطرناک ؛ اما نکته ی مشترکی که همه این دیدگاه ها را به هم نزدیک می کند درسی است که همه کوه نوردان خواسته یا ناخواسته ازآن یاد میگیرند و آن درس ، درس زندگی است.
کسی که تصمیم صعود به قله ای را می گیرد باید مراحل مختلفی را طی کند که درست همانند طی کردن مراحل مختلف در زندگی برای رسیدن به یک هدف می باشد. همانند زندگی که هر فردی باید هدفی را انتخاب کند ، یک کوه نورد باید قله ی صعودش را انتخاب کند و برای رسیدن به قله یا هدف مورد نظر احتیاج به یک برنامه ریزی دقیق و حساب شده دارد.
در کوه نوردی مواردی همچون پوشاک مناسب ،آب و غذای کافی , وسایل امداد و نجات , بررسی وضعیت آب و هوا و بررسی توانمان برای صعود و در زندگی مواردی همچون کار و تحصیلات , سلامت جسم و روان و بررسی مشکلات احتمالی پیش رو و چگونگی فائق آمدن بر آن ها از آن جمله می باشند.
یک کوه نورد یاد می گیرد که چه در زندگی و چه در کوه باید با قدمهای محکم یکنواخت و ثابت به سمت هدف حرکت کرد، یاد می گیرد که باید در مسیر حرکتش از زیباییهای اطرافش هم لذت ببرد، یاد می گیرد که فقط می تواند به خودش تکیه کند، یاد می گیرد که در موقع خستگی و در اوج نا امیدی یک تجدید قوای کوچک میتواند دوباره امید و قدرت رسیدن به هدف را به او باز گرداند و مهمترین نکته این که یاد میگیرد که فقط پشتکار و تحمل خستگی میتواند او را به قله و هدفش برساند.
هیچ کس بهتر از یک کوه نورد نمی داند که رسیدن به هدف مورد نظر در زندگی چه احساس لذت بخشی به انسان میدهد، احساسی که سرشار از شادی، سبک بالی ، اعتماد به نفس و امید به زندگی می باشد و این احساس به آدم انگیزه انتخاب کردن قله و هدف بلندتری را میدهد.
مهمترین درسی که ما می آموزیم مغرور نبودن است، چون وقتی از بالای یک قله اطراف خود را نگاه می کنیم ، پی به بزرگی و قدرت خداوند می بریم ، دنیایی که در آن زندگی می کنیم چقدر بزرگ و زیبا می باشد و پی می بریم که ما قطره آبی بیش در مقابل این اقیانوس نیستیم.
